Xa non vou calar máis.
Hai uns días, seica meses, que ando na tarefa de escribir historias de mulleres. Un mandado de persoas que coma min, tampouco queren calar. Mais elas non son quen de falar alto polo de agora.
Pedíronlle á miña man que contara. Si, a miña man non está só para acariñar calugas nin bater nos ombreiros para dar folgos. A miña man ás veces érguese xenreira e carga a tinta no papel. Aínda que sexa branco e lindo. Inocente.
E estas mulleres insisten que vos conte as súas cousas, porque non queren sentir que chegan tarde doutra volta. Coma min. Porque non queren seguir a mirar as cousas dende lonxe cruzadas de brazos. Coma min. Que xa tardaron en decatarse de que o xogo no que andaban non era limpo, e estaba ateigado de enganos. De verbas trabucadas, de culpas sen culpábeis, de encargas de máis, de cartos de menos.
De oportunidades de menos.
De repousos de menos.
De desigualdades.
De menos. Sempre de menos.
E queren que conte, estas mulleres, eu ben sei, para desafogar. Para desfacerse da dor, esquecer e comezar de novo. Desta non nos vai levar tanto tempo coma cando eramos parvas, dinme. Tes que escribir as nosas historias. Dille á túa man. Desta non imos calar.
Coma min.
Pois agora cómpre dicilo. Ando na tarefa. Xa non vou calar máis.