A noite da gala aRi[t]mar Galiza e Portugal foi, sen dúbida, unha das máis especiais da miña vida. O Auditorio de Galicia enchíase de voces, de emocións e de linguas que se recoñecían entre si como irmás. Era unha noite dedicada á poesía galega e portuguesa, un encontro de versos que cruzan o Miño e que, máis alá das palabras, comparten alma.
Sentíase que non era só unha entrega de premios, senón unha celebración colectiva da palabra, desa maneira tan pura e luminosa de comunicármonos a través da poesía e da música.
Cando chegou o momento de recoller o Premio de Poesía Galega pola miña obra Onde imos agora, o corazón batíame con forza. Subín ao escenario con moita emoción e cun sentimento fondísimo de gratitude. Mirei o público e vin rostros de persoas que cren, coma min, que a poesía é un espazo de encontro e resistencia.
No meu discurso quixen expresar que este premio non é só un recoñecemento persoal, senón un símbolo de algo moito máis grande: o vínculo entre Galiza e Portugal, o diálogo entre linguas irmás e a beleza da diferenza que nos une. Falei do valor de aRi[t]mar, dese proxecto que leva dez anos tecendo pontes entre as dúas beiras do Miño, unindo música e poesía para lembrar que seguimos pertencendo á mesma corrente de emoción e palabra.
Agradecín a Gonzalo Constenla e ao equipo da Escola Oficial de Idiomas de Santiago, por manter viva a aposta pola lingua e a cultura como espazos de encontro, mais sobre todo, agradecín ao público que participa cada ano co seu voto, coa súa lectura e coa súa emoción, porque son eles quen dan sentido a este camiño.
Mentres soaban as cancións de Mondra e Diogo Piçarra, e a poeta Cátia Cardoso compartía tamén o seu premio e a súa voz, sentín unha fonda irmandade. Era coma se a poesía se estendese sobre nós, envolvéndonos nun mesmo fío de sentimento.
aRi[t]mar lembra que a palabra é o mellor lugar para atoparnos. Esa noite entendín, unha vez máis, que a poesía é unha forma de volver á casa, de sabermos quen somos e cara a onde imos agora.